Η διαδοχή των γραμμάτων στό ελληνικό αλφάβητο ,στην πλήρη εκφώνηση τους [ άλφα ,βήτα ,γαμα κλπ ] ,δεν είναι καθόλου τυχαία ,αλλά πίσω από αυτήν υπάρχει μια πλήρης γραμματική ,συντακτική, και νοηματική συνέχεια ,ανωτέρας συλλήψεως .
Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση ,τα ελληνικά γράμματα [ αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα …στίγμα η δίγαμα ] ακούγονται και γράφονται ως εξής…..
ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ .
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη ,που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας ,έχουμε τα ακόλουθα ….
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ , [Α]ΜΑ ΔΕ [Ε]Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ[Η] ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ , ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ Ι ΓΜΑ ΤΑΦΥ [Ε]ΨΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ .
Εν συνεχεία αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται …..[ ίνα, εστί, δε ,οι ]……έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής επίκλησης προς την πηγή του φωτός .
Αλ φά, βή τά Γά! Άμα δε Ελ τα εψ ιλών, Στη ίγμα [ίνα] ζή τα, ή τα, θή τα Ίώτα κατά παλλάν Δά, [Ίνα ] μη νύξ η, ο μικρόν [εστί], πυρός [δέ] ίγμα ταφη εψιλών, φύ[οι] Ψυχή ο μέγα [εστί] .
Η επικληση αυτή είναι καταγεγραμενη από ...αρχης στο υποσυνειδητο των Ελληνων .
Αμεσως πιο κατω αποκαλιπτουμε την σημασια των λεξεων της προσευχης αυτης .
ΑΛ = Ο νοητός Ήλιος
ΦΑ-ΟΣ = Το φως
ΒΗ = Προστακτική του ρήματος βαίνω [ βαδίζω ,έρχομαι]
ΤΑ = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου…. τη, εις την
ΓΑ = Γη [ δωρικός τύπος ]
ΑΜΑ = [ Επιρρ.] συγχρόνως
ΕΛ = Ο ορατός Ήλιος , ο ερχόμενος .
ΕΨ = Ρήμα εψομαι , εψ-ημενος ,ψημένος
ΙΛΩΝ = Ιλύς [ ουσιαστικό ] λάσπη ,πηλός
ΣΤΗ = προστακτική ρήματος ίστημι
ΙΓΜΑ = καταστάλαγμα ,απόσταγμα .
ΖΗ = προστακτική ρήματος ζω
Η = υποτακτική ρήματος ειμί ,είμαι
ΘΗ = Προστακτική ρήματος ..θέτω .
ΙΩΤΑ = τα ιωγα , τα εγώ .
ΠΑΛΑΝ = Ρήμα πάλλω [ δονούμαι ,περιστρέφομαι ] επίθετο παλλάς = παλλουσα ,περιστρεφόμενη [ πρβλ Παλλάς Αθηνά ]
ΔΑ = Άλλος τυπος της ΓΑ , Γης [ πρβλ Δια- μητηρ > Δημητηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γη ..
ΝΥΞ = [ ους ] νύκτα …
Ο = [ αναφ.] το οποίο, που .
ΦΥ[οι] = ευκτικη ρήματος φύω [ φυτρώνω αναπτύσσομαι ].
Αλ , εσύ που είσαι το φώς , έλα στη Γή !
Kαι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ύλη που ψήνεται............ [ που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού ].
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα [ μια ξηρά] για να μπορέσουν τα εγώ να ζήσουν ,να υπάρξουν και να σταθούν ,Πάνω στην παλλόμενη Γη .
Ας μην επικρατήσει η νύκτα που είναι το μικρόν ,και κινδυνέψει να ταφή .........[ να σβέση να χαθεί ] το καταστάλαγμα του πυρός . μέσα στην αναβράουσα ύλη ,και ας αναπτυχτεί η ψυχή , που είναι το μέγιστο το σημαντικότερο όλων !
Η Εκφώνηση της επίκλησης αυτής ,στον αρχικό της τύπο ,σαφώς και έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανομένους ανθρώπους του φωτός , σε οποίο σημείο αυτού του πλανήτη και αν βρίσκονται ,διότι πάνω από όλα είναι μια μυστηριακή κρούσης στον ιερό σπόρο της ψυχής τους !
