Την
περίοδο 1950 – 70
πολλοί
Παφίτες και
δη νεαροί,
εγκατέλειπαν
την πόλη τους
για άλλες
πόλεις (βλέπε
Λεμεσό) λόγω
φτώχιας και
μη προοπτικών
επαγγελματικής
αποκατάστασης.
Δεν
είναι καθόλου
τυχαίο ότι η
Λεμεσός είναι
κατεκλυσμένη
από Παφίτες
πρώτης,
δεύτερης και
τρίτης
γενιάς.
Δυστυχώς το
ίδιο
φαινόμενο
παρατηρείται
και εν έτη 2011.
Πολλοί νέοι,
και ιδιαίτερα
μορφωμένοι,
αναγκάζονται
να μεταναστεύσουν
σε άλλες
πόλεις γιατί
η αγαπημένη τους
Πάφος δεν
τους
προσφέρει
καμία
προοπτική
επαγγελματικής
αποκατάστασης
αφού υστερεί σε
θέματα υποδομής
και ίσων
ευκαιριών.
Η
Πάφος, ότι
πέτυχε σε
θέματα
ανάπτυξης το
κατάφερε μέσω
της ιδιωτικής
πρωτοβουλίας
και μόνο και καμία
κυβέρνηση και
κανένας
πρόεδρος δεν
αγκάλιασε και
δεν αγάπησε
την πόλη αυτή .
‘Ολοι
έβλεπαν και
βλέπουν την
Πάφο ως ο
«μακρινός
προορισμός»,
ως η περιοχή
που θα έρθουν
για λίγες
μέρες
διακοπών θα
περάσουν καλά
αγνοώντας εντελώς
για το τί
προβλήματα και
ανάγκες έχουν
οι κάτοικοί
της!
Από
πού να αρχίσω!!!
Ζητήσαμε
ίση
μεταχείρηση
σε θέματα
αθλητικής υποδομής
και ακόμα
περιμένουμε.
Όλες οι
πόλεις έχουν
τα δικά τους Pale De Sport και η Πάφος το
Αφροδίτη. Eνα
κλειστό γήπεδο,
που οι ίδιοι
οι ιδιοκτήτες
του, ο ΚΟΑ, το
θεωρούν ακατάληλλο.
Όλα τα γήπεδα
ποδοσφαίρου
ακόμα και στα
χωριά έχουν
καθίσματα για
τους
φιλάθλους
τους και στο
Παφιακό ακόμα
τα περιμένουμε.
Είμαι
σίγουρος , ότι
θα τα έχουμε
όταν το γήπεδο
θα χρειάζεται
κατεδάφιση.
Ας μην
ξεχνάμε ότι
είναι πέραν
των 25 ετών.
Ζητήσαμε
από το κράτος
βοήθεια για
καινούργιο
θέατρο και
ακόμα
περιμένουμε.
Χίλια
προσκόμματα
επικαλούνται
για να μην
φτιάξουν
καινούργιο. Η
ίδια η
συμφωνική
ορχήστρα
Κύπρου
επικαλέσθηκε
την ακαταληλλότητα
του, για να μην
δίνει
παραστάσεις.
Ζητήσαμε
πανεπιστημιακή
σχολή και μας
αρνήθηκαν.
Μας λένε
άκουσον –
άκουσον, ότι
είμαστε
μακριά!
Τους απαντήσαμε
με χίλια
επιχειρήματα
κι αυτοί το
βιολί τους.
Δεν μπορώ να
αντιληφθώ ότι
δεν κατανοούν
ότι τα οφέλη
από την
ίδρυση της
σχολής θα
είναι
πολλαπλά και
ευεργετικά
για την πόλη.
Ζητήσαμε
να επεκταθεί
το αθλητικό
και μουσικό
σχολείο και
στην Πάφο και
πάλι
εισπράξαμε
την άρνηση. Ίσως
θεωρούν τα
παιδιά της
Πάφου με
λιγότερο
ταλέντο και
ικανότητες,
αλλιώς δεν
εξηγείται.
Μιλούν
για ισότητα
και ίσες
ευκαιρίες στα
αναλυτικά
προγράμματα των
σχολείων,
αλλά ποσώς τα
εφαρμόζουν. Η
διάκριση, σε
όλο της το
μεγαλείο.
Ζητήσαμε
μουσείο, ως η
πόλη με τους
περισσότερους
αρχαιολογικούς
χώρους και
θησαυρούς και
μας αρνήθηκαν.
Προτιμούν να
καταστρέφονται
στην υγρασία
του
υπάρχοντος
μουσείου παρά
να φτιάξουν
καινούργιο.
Τα
προαναφερθέντα
παραδείγματα είναι
απλά για να
υπενθυμίσω τι
ζητά η πόλη
αυτή από το
κράτος και τι
απαντήσεις
εισπράττει.
Δεν
ζητούμε έργα
υποδομής που
οι άλλες
πόλεις δεν
έχουν.
Δεν
ζητούμε έργα
υποδομής που
δεν θα δώσουν
την προοπτική
για
οικονομική,
πνευματική,
και
πολιτιστική
ανάπτυξη.
Δεν
ζητούμε έργα
υποδομής που
δεν έχουμε
ανάγκη.
Δεν
ζητούμε έργα
υποδομής που
θα
υποθηκεύσουν
την οικονομία
του τόπου.
Ζητούμε
έργα που
υπάγονται
στην σφαίρα
της
πρωτογενούς
ανάγκης για
να θεωρείται μια
περιοχή πόλη
και να δίνουν
την προοπτική
στους νέους
ανθρώπους να
μένουν στην
αγαπημένη
τους πόλη.
Αυτά,
χρειαζόμαστε
κύριοι, και
πάρτε το καλά
χαμπάρι ότι η
Πάφος εάν δεν
βοηθηθεί από
το κράτος ΤΩΡΑ
οδεύει με
μαθηματική
ακρίβεια στον
πλήρη μαρασμό.
Ο ιδιωτικός
τομέας πέθανε
που στήριζε
την οικονομία
της Πάφου και
αν το κράτος
που για
δεκαετίες είσπραττε
από την
τουριστική
και
οικονομική
βιομηχανία
της Πάφου, δεν
επιστρέψει
κάτι πίσω
τότε να είστε
σίγουροι ότι
οι νέοι της
Πάφου θα
συνεχίσουν την
φυγή τους.
Μια
πόλη χωρίς
νέους, δεν
έχει μέλλον.
Σε
λίγους μήνες
έχουμε
εκλογές και
όλα τα
κόμματα θα
κάνουν τις
δικές τους
πολιτικές
εξαγγελίες.
Ελπίζω και
ευελπιστώ να
ακούσω και
κάτι
ενθαρρυντικό
για την Πάφο
και τους
νέους της.
Χρ.
Σαββίδης
Δημοτικός
Σύμβουλος
ΔΗΚΟ Πάφου
Πρόεδρος
Δημοτικού
Συμβουλίου Νεολαίας
Πάφου